Voor mijn verjaardag kreeg ik van een studievriend een adoptie-appelboom. Leuk, zo'n ideëel cadeau. Het is origineel en je staat op zo'n feestelijke dag toch even stil bij zaken die serieuze aandacht verdienen. Het bleek echter dat niet alleen de boom wat aan de adoptie had, maar ook ikzelf. Na een paar dagen kreeg ik de adoptiepapieren in huis, waar in stond dat ik tijdens het plukseizoen vijf kilo biologische appels mocht komen plukken op een boomgaard bij mij in de buurt.
Kort geleden was het dan zo ver en op een stralend zonnige herfstdag stapten we in de bus naar De Olmenhorst in Lisserbroek. Het was herfstvakantie, maar desondanks niet megadruk. Bovendien bleek er nog veel meer te doen dan appels plukken. Er was een winkel met prachtige kaarsen, waar je ook zelf een workshop kaarsen dompelen kon volgen. Ook was er een atelier waar je zijde kon beschilderen, een landgoedwinkel met ecologische levenmiddelen, een flinke speeltuin en een cafeetje met heerlijke taart en sappen van fruit uit eigen boomgaard. Minder geslaagd leek mij zelf de workshop waarbij kinderen een appel mochten onderdompelen in hete chocolade en hier vervolgens allerlei snoepjes in mochten plakken. Maak je een keer een gezond en verantwoord uitstapje, is er zoiets... Als ouder zou ik daar niet echt blij mee zijn. 
De rijen met appelbomen op de boomgaard leken eindeloos. Het voelde een beetje als schatzoeken om tussen al het gebladerte te speuren naar mooie, rijpe appels. Sowieso ben ik niet vaak in een omgeving waar je eindeloos groen om je heen ziet. Ik merkte dat ik me helemaal openstelde door in zo'n ander soort ruimte te zijn. Al veel eerder dan we verwachtten, hadden we het gewenste aantal appels bij elkaar. Het grootste deel van de boomgaarden hebben we daardoor eigenlijk amper gezien. Op weg naar huis begon het te regenen. Maar zelfs de donkere lucht was mooi met al dat groen om ons heen. 
Thuis verwerkte ik de oogst onder meer in appeltaarten en appelmoes. Toen ik voor het appels schillen deze krant van de stapel oude kranten pakte, moest ik toch wel even lachen om de onheilspellende kop. :-)
